Reisverslag van Justin Wevers

Justin Wevers vervolgt zijn reis, 'op de fiets de wereld rond', hij fietst nu in Andalusië Spanje.

Het is gelukkig warm hier, ik zit op een goedkope kamer in een knus pensionnetje langs de grote boze snelweg midden in Andalusië in het zuiden van Spanje en geloof het of niet de witte vlokken vallen hier gestaag naar beneden. Het sneeuwt en vandaag was zo'n dag die je eigenlijk t liefste snel wilt vergeten.

Vanmorgen begon het nog goed het was droog en wel erg koud maar goed dat is te doen, daar kun je je op kleden.

Tegen twaalf uur begon het te regenen en niet veel later werd het ijzel, allemensen wat een kou. De kou overmachtigde mijn warme tenen en mijn handen, ik was doorweekt en omdat alles zo nat was was het onmogelijk om me warm te houden. Ik moest eerder afstappen dan gepland, in plaats van honderd ruim 70 kilometer, t hotelletje in en weer warm zien te worden. Geen idee hoe ik mijn kleren droog krijg, morgen wordt t weer nog slechter. Ja zo rijd ik februari in. Februari alweer, wat vliegt de tijd. Op de 19^e van deze maand stap ik zelfs al mijn 28^e levensjaar in, ik mag die dag 27 kaarsjes uitblazen. Benieuwd of ik die kaarsjes ergens kan vinden, zo ja dan zorg ik voor een mooie foto.

Je kent Andalusië misschien uit de verhalen en dan vooral van de kustplaatsen, warm, zonnig altijd lekker ook in de winter. Het binnenland van Andalusië waar ik nu doorheen fiets is prachtig mooi, wild, ruig en ongerept met hier en daar plaatsjes die linea recta uit een film van Lord of the Rings lijken te komen. Schitterend en rauw. En nu bitterkoud.

Een kleine 2 weken geleden verliet ik Albufeira in Portugal na een fijne week met een kameraad uit Schotland. Als wereldreiziger ken je inmiddels mensen vanuit allerlei plekken op deze wereldbol en ontmoet je elkaar ook weer op andere plekken. We genoten van heerlijk weer, zon, terras en samen was het superrelaxed. Werd er wel een beetje lui van, had zin om weer te gaan.

Wat een contrast met nu. Inmiddels ook alweer ruim 700km erbij gezet op de teller. Dat gaat lekker. Op naar de 3000.

Vanuit Nederland lijkt Portugal en Spanje misschien bijna gelijk, maar de afstanden zijn hier enorm. Kijk maar op de kaart, ten opzichte van Portugal is Spanje enorm.

De oversteek van Portugal naar Spanje maak je met een kleine pont, vlakbij het plaatsje Vila Real De Santo Antonio, je kent het vast wel ;)

Daarna reed ik het grote uitgestrekte landschap van Spanje in. Wat een ruimte. Dat viel me soms best zwaar. Inmiddels was ik eigenlijk wel erg gewend aan Portugal. Als je 2,5 maand daar fietst en leeft raak je op een bepaalde manier gehecht aan het land, aan haar mensen aan haar gewoonten. Ik wist inmiddels precies waar ik de goedkoopste én lekkere koffie kon halen of welke supermarkt de beste verse kant en klare maaltijden had. En dan nu weer een ander land, Spanje en ook al heb ik er lang gewoond het is weer wennen en de koffie is hier duur! Vergeleken met Portugal dan.

De eerste dagen waren erg zwaar. Het uitgestrekte landschap van West Andalusië heeft een sluipmoordenaar genaamd de wind. Waar en hoe je ook gaat het lijkt wel alsof je hem altijd tegen hebt en de wind was soms zo sterk dat ik zelfs bergafwaarts moest bijtrappen. Ik ben best wat gewend maar deze wind put je uit en er lijkt nergens even een plek waar je m meehebt. Hij zoeft rond de bergen.

Het gedeelte ten westen van Sevilla vond ik niet erg bijzonder, dus ik fietste en fietste maar door en verbleef in plaatsjes als Lepe, Trigueros en Sanlucar la Mayor. Je bent een pro in topografie als je deze plaatsjes kent, wat een uitgestrektheid, wat een stilte. De meeste plaatsjes zijn net zo, bijna verstild en of de tijd er niet doortikt als elders.

Dat is ook direct iets wat het reizen met de fiets zo bijzonder maakt, je ziet en voelt het land echt. Je komt op plaatsen waar de lokale mensen je aankijken alsof je ET, een alien, bent en ze soms niet begrijpen of ze je nou moeten groeten of boos aankijken. Ik zwaai altijd maar vriendelijk en met mijn paar woorden Spaans kom ik gelukkig toch een eind en maak ik een beetje contact.

De plaatsjes in het westen van Andalusië zijn bijzonder, niet altijd even mooi daar ben ik eerlijk in, maar ze geven je wel een echt beeld van het leven in deze streken. En dat is niet altijd rooskleurig, het leven is hier hard.

Na twee dagen in Sevilla, wat is dat trouwens een prachtige stad, vooral om samen met iemand door de straatjes te dwalen, er maar weer flink de vaart in naar de streek rondom Ronda. Ronda ligt ook in het binnenland, boven bekende plaatsen als Marbella en Malaga en zal voor velen toch iets bekender klinken. Heel begrijpelijk, het is een waanzinnig mooie regio, ik zat regelmatig met oeh 's en aah's te genieten op de fiets. Wat een uitzichten en mooie stadjes. Ook nu koos is ervoor om weer in de kleinere wat onbekendere plaatsje te verblijven voor de nacht. Met een beetje geluk vindt je daar een kleine supermarkt die open is, en zo niet dan duik ik een restaurantje in voor het "menu del dia", meestal prima en redelijk betaalbaar.

Voor een tientje scoor je dan toch vaak een heel behoorlijke menuutje en dat is soms best aangenamer dan weer mijn potje koken op mijn kamer. Ik ben wat blij dat ik toch wat Spaanse lessen heb gevolgd in mijn tijd in Barcelona want in deze totaal niet toeristische plekken kom je met Engels helemaal nergens! Forget it zal ik zeggen, maar dat verstaan ze niet. Dus gewapend met je basic Spaans en handen en voeten om dingen geregeld te krijgen.

Ik verblijf niet meer op campings, ik zoek er zelfs niet meer naar. Het is te koud, er zijn er bijna niet te vinden en dan zijn ze ook meestentijds niet open. Ik fiets nu stug door naar Granada. Het is een behoorlijke slijtageslag, de nachtelijke temperaturen liggen momenteel ver onder het vriespunt, denk aan -5 tot -8 en overdag komt het met moeite boven 0. Als het een graag of 5 is is het warm maar de vieze regenbuien en de wind laten het nog veel kouder aanvoelen. Allemaal prima als je in de auto zit, maar op de fiets is het gewoon afzien. Hier in de buurt ligt de Sierra Nevada met bergen boven de 3000 meter, die laat ik maar links liggen.

Granada moet een fantastische stad zijn. Ik hoop het oprecht want het kost me deze weken veel van mijn mentale en fysieke gesteldheid om er überhaupt te komen. Spanje denk je zon, nou nee dit is er dus ook, kou, nat, sneeuw, regen.

Na Granada wil ik de kustlijn weer opzoeken om via Almeria naar Alicante te reizen. Daar stap ik dan voor een aantal dagen af om ondermeer mijn verjaardag te vieren. Bijzonder zo ver van iedereen weg. Misschien vier ik mijn verjaardag alleen of misschien toch met iemand anders samen. We zullen het zien. En ach weet je het biertje is in beide gevallen vast wel koud en zal me zeker smaken. Salute!

Het gaat jullie goed en tot Maart!

Safe Travels