The Jazz Pilgrims doen niet aan rock and roll en beat
AlgemeenVijftig jaar geleden kwamen jongeren in opstand. Tegen rassenscheiding, economische ongelijkheid, tegen oorlog (Vietnam) maar vooral protesteerden zij tegen de oudere generatie, die het altijd beter wist en nooit luisterde.
Het jaar 1968 is uitgeroepen tot het revolutiejaar en wordt er in de media volop aandacht besteed aan dit magische jaar waarin het wereldbeeld kantelde.
Was er in Voorschoten in 1968 ook sprake van revolutie, of bleef alles juist zoals het was? Loes de Keuning bladert terug in De Omroeper.
The Jazz Pilgrims doen niet aan rock and roll en beat
"Onze muziek veroudert niet, die blijft nieuw, telkens spontaan en verrassend, ook voor de muzikant". Dat zegt Voorschotenaar R.M. Bär von Hemmerswell. Hemmie voor zijn vrienden en orkestgenoten". In De Omroeper van 12 september 1968 legt Hemmerwell uit waarom zijn band niet meegaat met de tijdgeest, zoals te verwachten zou zijn in het revolutiejaar 1968. Dit is het verhaal van de The Jazz Pilgrims.
"Tien jaar geleden (1958) richtten de Voorschotense broers De Bruin een klein dixielandorkest op. Op zich geen bijzonderheid want jazz oude stijl was in die jaren bijzonder populair en vele muzikanten hielden zich daarmee bezig. Kort na de oprichting voegde zich ook de heer Bär van Hemmerswell bij hen en daarna ook enkele streekgenoten, veelal Leidse studenten. 'The Jazz Pilgrims' noemden zij zich en zo heet het orkest nu nog. Want ondanks omstreden vormen van muziek als rock and roll, rythm and blues en beat, speelt dit uit acht man bestaande gezelschap nog altijd dixieland muziek, tot eigen plezier en dat van vele liefhebbers die de tijd van Alexanders Ragtime Band niet willen vergeten. Elke week treden de 'The Jazz Pilgrims' op in restaurant De Groote Vink en iedere zaterdag is de zaal vol.
Bas saxofoon
"We doen weleens concessies als vanuit het publiek een verzoeknummer komt, maar dan improviseren wij er op los, zoals dat in een jazz gezelschap gaat. En dat slaat aan bij de bezoekers van de Groote Vinkdansavonden. Jongeren waarderen de muzikaliteit van dit orkest en luisteren met plezier naar deze oorspronkelijke manier van muziek maken. Vooral de wat ouderen spitsen hun oren als de 'Royal Garden Blues' vanaf het podium klinkt en insiders zijn verrast als ze de originele klankkleur van de Pilgrims horen. Want als enig orkest in de wijde omgeving speelt bij ons de bas saxofoon mee, naast de gewone snarenbas. De bezetting is verder traditioneel: trompet: R.M. Bär von Hemmerswell; trombone: Frits Hotz; klarinet: dr. M.C. Planje; piano: Hameetman; gitaar: Cor Wuyster; bas: Coos Montfoort; drums: Henk Reinberg en bas saxofoon: T. Rakers. Maar die samenstelling verandert nog weleens want in de loop van de avond komen vaak vrienden en collega's binnen die graag eens willen meespelen. Dan schuiven we allemaal een beetje op en staan we soms in plaats van met acht man ineens met vijftien mensen op het toneel.
De stemming blijft daarbij uiterst plezierig. Dronkenschap of vechtpartijen, die zo vaak bij andere dansgelegenheden plaats vinden, komen bij ons niet voor. De muziek is hoofdzaak in de onlangs weer sfeervol verbouwde zaal van de Groote Vink. Misschien is die spontaniteit een voortvloeisel van het feit dat wij allemaal amateur musici zijn gebleven, peinst "Hemmie". "Maar een feit is dat wij de vele jazz orkesten in Nederland hebben overleefd en onze muziek desondanks nog steeds springlevend is". Einde artikel in de Omroeper.
Tevens einde van de reeks artikelen over het revolutiejaar 1968
Bij de foto: De Groote Vink in de jaren zestig. (prentbriefkaart, particuliere collectie, uitgave Emdeeha, de Hond. Oosterbeek.)
