Briljanten echtpaar Nieuwenhuijs: elkaar accepteren

Het is dat mevrouw begin 1954 wilde vieren dat ze voor haar kandidaats medicijnen was gezakt, anders hadden ze haar toekomstige echtgenoot wellicht nooit ontmoet. Afgelopen week was het echtpaar Nieuwenhuijs 65 jaar getrouwd. Burgemeester Aptroot kwam feliciteren, wel op 1,5 meter afstand. Het geheim van een lang huwelijk: ‘elkaar accepteren en bij elkaar blijven!’

Beiden studeerden in Leiden. Mevrouw kwam helemaal uit Limburg naar de sleutelstad en meneer uit Heemstede’. Ik vond het natuurlijk niet leuk dat ik gezakt was in juni en mijn vriendin zei: dan gaan we een feestje vieren. In ons studentenhuis was een kamer over en zodoende ruimte voor een feest en zij zei: ik weet wel een paar geologie studenten die zeker komen.’ En zo gebeurde het. Toch sloeg de vonk bij die eerste ontmoeting nog niet over. ‘Dat gebeurde toen we gingen schaatsen’, vertelt mevrouw. ‘Tijdens de schaatstocht in 1954 op de wijde AA en Brasemer Meer . In oktober haalde ze gelukkig wel haar kandidaats.

Het jaar er op werd er getrouwd en het jonge paar verhuisde naar Oegstgeest. ‘We hadden een advertentie in de krant gezet ‘academisch gevormd echtpaar zoekt woning’. In de Grunnerie kregen ze een ruim appartement. Maar al snel kreeg meneer een baan voor 4 jaar bij een Engelse/Zuid-Afrikaanse mijnbouwonderneming en vertrok het stel naar Noord Rhodesië (nu Zambia ). 

Bij terugkomst vond meneer een baan bij de Bataafse Petroleum Maatschappij en reisde daarvoor de hele wereld rond. ‘Toen ik in de Sahara stond kreeg ik een telegram van haar, ik heb een huis gekocht in Voorschoten’, lacht meneer. Het paar woonde aan de Palestrinalaan maar vertrok daar ook weer om 7 jaar in Brunei te gaan wonen. Van daar uit werd weer een huis in Voorschoten gekocht. ‘Als het maar een hoekwoning met een garage is’, had meneer bedongen aan zijn zwager die de koop van het huis regelde. Dat was in 1970 en het paar is nooit meer weggegaan uit het dorp.

Meneer heeft zijn hele carrière bij Shell gewerkt en is na zijn pensionering bij de TU gaan werken. ‘Met heel veel plezier. De geologie van aardolie en gasvoorkomens is vaak complex en altijd interessant.’

Mevrouw Nieuwenhuijs wilde in Nederland ook graag aan het werk. ‘Mijn droom was om de afgebroken studie medicijnen af te maken maar dat was niet mogelijk. Toen heb ik gekozen voor kinderfysiotherapie, deed de opleiding en cursus kinderfysiotherapie in London bij een van de meest vooraanstaande kinderfysiotherapeuten. In Voorschoten heb ik samen gewerkt met Addy van der Lint en later in een kinderfysiotherapie praktijk te Zoetermeer.' 

En mevrouw deed meer. In Brunei gaf ze haar eigen kinderen zwemles. Dat vond ze zo leuk dat ze in Nederland alle diploma’s haalde en zwemvereniging De Pinquin oprichtte en in Zoetermeer De Spetters .’Ik gaf vooral les aan kinderen die wat extra aandacht nodig hadden of een beperking hadden waaronder kinderen met down syndroom.’ Hele volksstammen hebben les gehad van Juffrouw Iet. ‘Ik wordt nog wel eens aangesproken op straat. Ze herkennen me nog’, lacht ze maar les geven ‘dat kan niet meer.’

Mevrouw heeft de sport overigens niet van een vreemde. Haar vader was voorzitter van de Nederlandse Atletiek Unie en later de Internationale Atletiekunie. ‘Hij heeft zelfs nog meegedaan aan de Olympische Spelen’, vertelt ze trots. Zelf werd ze derde bij de Europese roeikampioenschappen in de quadrupple van de Vliet in 1954 te Amsterdam. 

Ook meneer is altijd sportief geweest, hij is onder meer studenten judo kampioen in Groningen ( ook in 1954) geworden en mede-oprichter van de Fietsersbond Voorschoten. Er ontspint zich met de burgemeester dan ook een pittig gesprek over fietsveiligheid in Nederland en met name in Voorschoten. Beiden zijn actief geweest in het verenigingsleven ( o.a. Alzheimercafe, amnesty international). 

Het echtpaar heeft ook veel verdriet gekend met verlies in de familie, toch blijven ze optimistisch. ‘We hebben heel groot gezin met zes kleinkinderen, en zelfs twee achterkleinkinderen, om ons heen en we wonen in een prachtig huis dat inmiddels levensloopbestendig is verbouwd.’ Het feest is nog niet geweest. Dat komt als meneer 90 wordt. ‘Dan gaan we met zijn allen naar de Hof van Duivenvoorde want daar kun je tenminste goed de 1,5 meter afstand houden.’