Burgemeester feliciteert diamanten echtpaar Hertogh-Zaat

Hij zegde het Seminarie vaarwel toen hij haar zag. En daar heeft meneer nog geen moment spijt van gehad. Op 20 juli 1960 trouwde het echtpaar Hertogh-Zaat voor de wet en daarom kwam burgemeester Aptroot op die dag feliciteren. ‘Maar op 17 augustus trouwden we voor de kerk en die datum hebben we altijd aangehouden’, vertelt mevrouw. ‘In september is het grote feest.’

De afgelopen maanden waren voor het echtpaar moeilijk. Mevrouw woont nog zelfstandig maar meneer lijdt aan Parkinson en woont op een verpleegafdeling. Vanwege de corona mocht hij drie maanden niet naar huis en mevrouw mocht hem alleen buiten ontmoeten, op 5 meter afstand. ‘Gelukkig hadden we de telefoon nog maar het gemis was heel erg vooral omdat mijn man wat doof is en me lang niet altijd verstond.’ Inmiddels ziet het paar elkaar weer dagelijks.

Het echtpaar leerde elkaar kennen doordat hun ouders bevriend waren. ‘En mijn zus trouwde met zijn broer’, vertelt mevrouw. Zij kwam uit Den Haag en meneer uit Rijswijk. Meneer heeft het Klein Seminarie afgerond maar koos uiteindelijk voor zijn Cis en studeerde klassieke talen. Na het huwelijk woonde het paar in Rijswijk in bij een familie. ‘Ach, zo ging dat in die tijd’, zegt mevrouw. ‘Het was nog niet lang na de oorlog en huizen waren er bijna niet.’

Mevrouw werkt na haar analistenopleiding bij de Shell. Al vrij snel na het huwelijk wordt dochter Vivien geboren, gevolgd door Christiaan, Astrid en Toy. Toen Vivien drie maanden was vertrok het gezin naar Noordwijkerhout waar meneer leraar werd bij het Seminarie. Mevrouw geeft haar baan dan op. Toen meneer een baan als rector in Breda kreeg, verhuisde het gezin daarheen. Maar die baan beviel hem niet zo en hij vertrok naar Utrecht waar hij het Katholieke Cals College in Nieuwegein oprichtte. Het college bestaat nog steeds. Het voltallige gezin verhuisde mee naar het midden van het land. Meneer werd daarna studie-adviseur bij de Katholieke Universiteit van Utrecht en toen hij door de Bisschop van Rotterdam werd gevraagd om benoemingsadviseur te worden, verhuisde het echtpaar terug naar Rijswijk. De kinderen waren toen al het huis uit. 

Mevrouw is al die jaren thuis gebleven tot de jongste naar de middelbare school ging. ‘Ik werkte in die tussentijd wel hoor maar van huis uit. Ik was corrector bij Elsevier. Daarna kwam ik ook terecht bij de Universiteit van Utrecht en werkte bij het Instituut voor Sonologie en dat was onderdeel van de Universiteit.’ Maar mevrouw vertrok voor een baan bij de artsenfederatie KNMG en controleerde de examens van doktersassistenten. Na haar pensioen stortte zij zich volop in het vrijwilligerswerk. Zo werkte zij bij de Voedselbank en combineerde dat met haar vrijwilligers werk bij Charitas. ‘We hebben in die tijd heel wat acties opgezet. De bank had zo’n 200 cliënten. We voorzagen ze niet alleen van eten maar deden meer zoals schuldhulpverlening. En in samenwerking met C&A kregen alle kinderen tussen de 4 en 16 jaar een nieuwe jas en later regelden we in samenwerking met Van Haren dat alle kinderen nieuwe schoenen kregen.’

In de tussentijd stond sport hoog op de agenda van het echtpaar. Mevrouw heeft altijd veel gezwommen, gehockeyd en gesoftbald. Beiden speelden tot 5 jaar geleden nog regelmatig tennis. ‘We hebben tot ons 80e op de baan gestaan’, lacht mevrouw. Toen de gezondheid van meneer slechter werd, kwamen ze naar Voorschoten waar hun zoon woont. 

Inmiddels zijn er ook 12 kleinkinderen. Onthoudt mevrouw alle verjaardagen? ‘Natuurlijk’, zegt ze. ‘Geen enkel probleem. Vroeger kwamen ze allemaal logeren, dat waren hele leuke tijden!’

In september wordt het feest gehouden bij Theehuis Jansland. ‘We vinden het zo mooi dat ze daar jonge mensen met autisme begeleiden’, zegt mevrouw. ‘Wij hebben al gezegd dat we geen cadeaus hoeven maar er staat wel een bus voor een geldelijke bijdrage. De opbrengst is voor de Stichting Jansland.’

En hun geheim?? ‘Geven en nemen, het is echt zo!’, zegt mevrouw.