Historie in jubileumjaar Voorschoten ‘97

Vandaag is er reden tot een zeer positieve column, op Sportpark Adegeest is namelijk geschiedenis geschreven tweede paasdag. Geschiedenis geschreven door onze 12-jarige jeugd. De ‘onder 13-1’ van Voorschoten ‘97 stuntte door het internationale paastoernooi te winnen!

Of na ja ‘stuntte’, ze hebben het meer dan verdiend. Al was de finale tegen de Belgische landskampioen, Club Brugge, wel billenknijpen. Brugge leek op 0-1 te komen, waar het niet dat onze eigen Donovan Ton stoïcijns zijn vlag in de lucht gooide. Zelden vertoond, een buitenspelval van de grensrechter. Niet lang daarna lobte Voorschoten prachtig zelf de 1-0 binnen. Die momenten kunnen me zo fascineren. Het gaat om een fractie van een seconde waarin alles in slowmotion lijkt te gaan. De gedachten gingen terug naar mijn eigen kampioenswedstrijd 8 jaar geleden. De winnende goal van Hoedy leek ook in slowmotion te gaan. Nou moet ik wel zeggen dat het voetbal van ons sowieso op slowmotion lijkt, het is te filmen met een fototoestel. Maar goed daar gaat het niet om. Het gaat om de lob die Voorschoten naar een voorsprong liftte. De lob die de toeschouwers collectief de adem in deed laten houden. De lob die in slowmotion de 1-0 op het scorebord zette. Na die 1-0 kwam het echte karakter van onze Voorschotense jeugd naar boven. Met een ongekende werklust en bezieling gooide onze helden zich voor elke bal. De kansen van Club Brugge stapelden zich op, maar elke keer zat er wel weer een groen-gele tussen. Uiteindelijk maakte Voorschoten ‘97 zelfs nog 2-0. Een bevrijding. De cup is binnen! Een fantastische prestatie. 

We mogen als Voorschoten trots zijn hoe wij hier zijn vertegenwoordigd. Hulde ook voor de trainers, Justin Aschman en Stephan Bronmeijer, die een onoverwinnelijk team hebben gesmeed. Ik kijk uit naar de ontwikkeling van dit team.
Stan Perel