Mijn hart ligt in Italië
Wie wil schrijven, moet lezen en daarmee liep ik achter. Dat bleek wel toen ik een tijdschrift uit 2020 tegenkwam. Een bekende acteur omschreef een liefde voor Italië als zijn minnares. Net zoals ik het als mijn geliefde zag. Maar zoals veel spreekwoorden al zeggen, iets moois dat heb je niet voor jezelf alleen. Het is ook moeilijk om zo’n liefde te omschrijven, maar ik ga het toch proberen.
Als cultuursnuiver geniet ik van de omgeving, de passie, het eten, koffie, wijn en de taal. Op elke plek waar ik kom, ben ik aangenaam verrast door mooie plekken. En dan bedoel ik niet de toren van Pisa. Wanneer je daar bent moet je echt eens verder lopen voor de echte schoonheid van zo’n stad. Wanneer je de Arno met de kleurrijke gebouwen ziet, lijkt het alsof je naar Firenze (Florence) bent gewandeld. De Amalfikust is een echt filmdecor en op Capri tussen de jachten en bloemen, doe je even net alsof je geld hebt. Het lijkt een droom, maar daar word ik al snel uitgehaald door mensen die zeggen dat Italië niet wegloopt. Dat lijkt wel alsof je tegen iemand met liefdesverdriet zegt: er komt wel iemand anders.
Al lijkt het land wel steeds verder weg. Ik ben wel eens mijn schoenen kwijt, maar dit is toch wel een flinke laars. Mijn behoefte aan vakantie na het harde werk, teleurstellingen en een verhuizing, neemt toe. Op vrije dagen in Nederland kom ik gewoon niet echt tot rust.
In Bella Italia ligt de vreugde, liefde en steun. Het is er niet altijd perfect. Tijdens rennen naar de bus vergat ik dat de straat afliep en ik ben eens verdwaald in Verona. Zo laat je een indruk achter. Als ik daar ben geweest ben ik weer even gelukkig en opgeladen. Wat er in die olijfolie zit weet ik ook niet. Tijdens een terugreis word ik stil en wil ik het liefst omkeren of in één keer naar Nederland. In het hotel van de tussenovernachting in Duitsland of Frankrijk voel ik een heimwee over me heen komen. Ik wil naar huis, maar mijn hart ligt nog in Italië.
Martine van Deventer,
autisme ervaringsdeskundige