Olympische Spelen smaken naar veel meer
De familie Florijn heeft hectische weken achter de rug. Dochter Karolien en zoon Finn reisden af naar Tokyo voor het roeien en medailles waren in zicht. Maar Finn werd al snel positief getest op corona, voor hem waren de spelen voorbij, en het verwachte goud voor Karolien werd zilver. 'Net na de finish baalden we enorm maar inmiddels zijn we superblij met een zilveren medaille', vertelt Karolien stralend thuis in Voorschoten.
'Overweldigend', antwoordt de 23-jarige op de vraag hoe ze het heeft gehad. 'Je komt in een Olympisch dorp waar alles is gericht op atleten. Je kunt eten wat je wilt, 24/7, de eetzaal was gigantisch, het dorp prachtig, de trainingsmogelijkheden geweldig en de wedstrijden spannend. Van te voren had mijn vader Ronald (goud in Seoel) me geadviseerd om de race als een gewone wedstrijd te benaderen maar dat was bijna niet te doen, er gebeurde zoveel om je heen. Pas toen we aan de start lagen, konden we ons volledig op de wedstrijd focussen.' Ondanks dat de dames vier zonder, één seconde boven het wereldrecord roeiden, dook grootste concurrent Australië, daar nog eens 0,3 seconde onder. 'We waren in topvorm en lieten ons niet afleiden, daar ben ik trots op. Het is mooi dat het een spannende wedstrijd was maar uiteindelijk trokken zij aan het langste eind.'
En dan corona, dat was net zo spannend. Het virus bleek te zijn meegereisd met de Nederlandse ploeg. Finn (in de skiff) moest naar het quarantainehotel. Ook hij is inmiddels weer thuis in Voorschoten. 'Finn had geen klachten maar je schrikt als ouders toch', vertelt Ronald. 'Hij heeft het niet makkelijk gehad. Een week alleen in een dichte kamer waar zelfs het raam niet open mocht, valt niet mee. Hij kreeg veel media-aandacht en dat gaf wat afleiding. Wel was hij de eeuwige rijst behoorlijk zat. Toen hij uit quarantaine mocht heeft hij eerst drie grote hamburgers met bergen patat gegeten.'
'Als team waren we wel bang dat een van ons ook positief getest zou worden', vervolgt Karolien. 'Dus waren super voorzichtig. Samen in de eetzaal eten mocht niet, alleen in de liften en we werden met taxi's vervoerd in plaats van met de bus. Dat had ook voordelen, we hoefden nergens te wachten. Het dagelijks testen werden stressmomenten. We waren er enorm bewust van dat ook voor ons de Spelen zomaar voorbij zouden kunnen zijn. Zeker toen ook onze hoofdcoach positief werd getest. Gelukkig ging het goed.'
Is vader Ronald trots? 'Ja hoor', klinkt het kalm. 'Kijk, voor iedereen was deze medaille een verrassing maar wij hebben de aanloop meegemaakt. We wisten wat er ging gebeuren. Nee, de race heb ik niet live gezien, dat kon ik niet aan. Mijn vrouw Antje wel, zij vertelde het me achteraf en dan keek ik de herhaling.'
Finn (1.99m) en Karolien (1,86m) hebben niet alleen het talent van hun ouders maar ook de lengte. 'Dat is absoluut een voordeel', zegt vader Ronald, bondscoach bij de Roeibond en talentenscout. 'Lange ledematen geven meer kracht per tijdseenheid.' Ronald is trouwens nog niet uitgetraind want ook de jongste telg Beer Florijn heeft de roeispanen opgepakt. Staan er in 2024 drie Florijns aan de start? 'Dat zou zo maar kunnen!'
Na de vakantie gaat Karolien rechten studeren in Amsterdam. Een bewuste keuze want zo kan ze makkelijk blijven trainen op de Bosbaan. 'Een medaille winnen op de Olympische Spelen is natuurlijk een hoogtepunt, net als de huldiging door de Koning, maar dat smaakt echt naar veel meer. Hoe de direct toekomst er uit ziet, weet ik nog niet. Ellen uit ons team gaat stoppen, ik ga, net als Ymkje en Veronique, door maar in welke samenstelling is nog onduidelijk. Gaan we een vierde zoeken, wordt het een hele andere samenstelling of zelfs een andere boot? Ik kijk in ieder geval uit naar Parijs 2024.'