Dineke van Dijken passie voor volleybal
Dineke van Dijken (38) uit Voorschoten moet veel bordjes in de lucht houden. Ze is moeder van twee, afdelingsleider op het Vlietland College en speelster van Inter Rijswijk. Als routinier speelt ze nog immer op het tweede volleybalniveau van Nederland. Het sporten is haar met de paplepel ingegoten. Vader Pieter is voorzitter van Voorschoten’97, moeder Baukje is erelid van die club, terwijl broer Eelke in de top van het amateurvoetbal speelde. Vol passie deelt Dineke haar herinneringen.
door: Hans Douw
‘Ik werd geboren in het ziekenhuis in Leiden, maar groeide op in Voorschoten. Ik was sportief en probeerde diverse sporten uit om te kijken wat mij paste. Mijn oudere zus Anne zat op volleybal, waarna ik aan dezelfde sport verslingerd raakte.
Ik vond het leuk om in een team te spelen. Ik ben een echt verenigingsmens. Toen ik acht jaar oud was begon ik bij Gemini Kangeroes. Aanvankelijk was dat recreatief in een gemengde ploeg, maar later werd het serieuzer. Toen ik elf, twaalf jaar oud was werd ik geselecteerd voor regionale trainingen. Ik vond mezelf niet echt een groot talent, maar ik was wel heel enthousiast en bezat veel strijdlust.
Mijn ontwikkeling ging met ups en down, maar op mijn zestiende speelde ik in het eerste van Gemini. Wij trainden drie keer per week en speelden op het derde niveau van Nederland. Na de middelbare school ging ik studeren en werd ik gescout door Weert. Via Lycurgus uit Groningen belandde ik bij Sliedrecht, dat in de eredivisie speelde. Daar belandde ik in een ploeg in opbouw, maar wij wisten ons te handhaven. Sliedrecht bleek een club met een vaste en fanatieke supportersschare. In de drie jaar dat ik daar actief was speelden wij in de middenmoot. Eenmaal wisten wij de bekerfinale te halen, die in Almere verloren ging tegen het Nederlands team dat als ploeg in de eredivisie uitkwam.
Ik heb altijd als midden aanvalster gespeeld. Ik ben met mijn 1 meter 82 net te klein om in aanmerking te komen voor vertegenwoordigende teams. Ik moet het hebben van mijn reactievermogen. Als er snelle hoge tempoballen gespeeld worden, ben ik op mijn sterkst. Ik heb, zoals ze dat noemen, een ‘snelle arm’. Ik ben geen typische hardhitter, maar eerder een sluwe vos die de tegenstander te slim af is. Gelukkig heb ik in mijn loopbaan nauwelijks blessures gehad. Ik heb een sterk lichaam.
Ik moet het
hebben van mijn
reactievermogen
Na Sliedrecht heb ik nog bij Nesselande en bij Taurus in de eredivisie gespeeld. In totaal ben ik zes jaar op het hoogste niveau in Nederland uitgekomen.
Toen ik 27 jaar oud was, ben ik ook aan beachvolleybal gaan doen. Bij die tak van sport ben je onderdeel van een koppel en zijn er geen wissels, waardoor je heel verantwoordelijk bent voor het resultaat. De wind heeft heel veel invloed op het spel, waardoor het ook moeilijker is om daar in sommige periodes voor te trainen. Toch beleef ik daar veel plezier aan.
Inmiddels ben ik ook weer actief in de zaal. Ik ben tussendoor nog assistent-coach geweest, maar voor de totale balans in mijn leven vind ik het belangrijk om zelf nog te bewegen. Bij Inter heb ik iets meer ruimte om het te combineren met gezin en werk. Het is soms een druk bestaan, maar ik geniet er volop van!'
