Dokter Otto van Eysden gaat met pensioen!

Van hem had het nog niet gehoeven maar de pensioengerechtigde leeftijd is onverbiddelijk en dus stopt huisarts Otto van Eysden per 1 oktober. Vorige week was er voor zijn patiënten gelegenheid om gedag te zeggen. 

Eigenlijk koos de jonge Otto voor een studie wis- en natuurkunde maar ‘ ik wilde meer maatschappelijk werken.’ Hij stapte over naar geneeskunde en had het geluk direct in te loten. Er volgde een periode als arts-assistent in de Ursula kliniek en in het Reinier de Graaf ziekenhuis. ‘Toen was ik er wel uit en ik koos voor de specialisatie tot huisarts omdat je dan jarenlang contact met mensen hebt en niet maar even.’ In 1989 stapte hij in bij de praktijk van dokter Baars aan de Frisolaan en nam deze na twee jaar over. ‘Daarna verhuisde de praktijk naar de Nassaukade maar op een gegeven moment merkte ik dat ik liever in een team wilde werken en ben ik met Claartje Gosselaar, die bij ons haar huisartsenopleiding afrondde, samen gaan werken. Dat kon niet in de praktijk aan huis en dus verhuisden we naar de Wijngaardenlaan 2, waar we nog steeds gevestigd zijn.’

Is er veel veranderd in die 34 jaar? ‘Ongelofelijk veel’, zegt hij. ‘Vroeger hadden huisartsen één assistente. Tegenwoordig werken we hier met drie assistentes, twee praktijk managers, twee praktijkondersteuners voor diabetes en Astma / COPD, een praktijkondersteuner GGZ en vijf artsen waaronder Jelmer Gaastra, mijn beoogde opvolger. Het is fijn om in zo’n groot team te werken waarbij je kunt overleggen en van elkaars expertise gebruik kunt maken.’

En hoe zit het binnen de zorg. ‘Eerlijk gezegd: het piept en het kraakt binnen de zorg. Ondanks dat veel taken naar de huisarts zijn overgeheveld, zijn de wachttijden erg lang. Wie naar een uroloog moet, heeft soms twee maanden wachttijd. En binnen de psychiatrische zorg is dat vaak nog veel langer. Een praktijkondersteuner GGZ is een grote aanwinst maar wie doorgestuurd moet worden, krijgt toch nog steeds te maken met lange wachttijden. Dat kan gewoon niet. Ik maak me ook zorgen over de commerciële huisartsenpraktijken waarin de zorg ‘s avonds en in het weekend niet altijd goed geregeld is. En nou valt het in Voorschoten allemaal nog wel mee, waar je bij de huisarts snel terecht kunt, maar ook wij moeten keuzes maken. Is het spoed of niet? Dat wringt wel eens. De bureaucratie is een ander heikel punt. Vaak zijn artsen nog meer tijd kwijt aan de administratie dan aan de behandeling.

Maar er zijn ook positieve punten te noemen. Neem de behandeling van diabetes patiënten. Zij moesten vroeger naar het ziekenhuis, tegenwoordig doen we dat in de praktijk. Dat is absoluut een succes geworden omdat je veel persoonlijker aandacht kunt geven. Voor de patiënten is het fijner dat ze niet meer zo ver hoeven te reizen.’

Van Eysden blijft overigens actief in de zorg. ‘Ik ben namelijk ook SCEN-arts ( Steun en Consultatie bij Euthanasie in Nederland), een groep artsen die beschikbaar is voor ondersteuning bij euthanasie aanvragen. Wij gaan het gesprek aan met de patiënt om te kijken of de aanvraag aan alle eisen voldoet. Ook heb ik al aangegeven dat ik hier in de praktijk kan invallen. In oktober staan al twee dagen gepland’, lacht hij.
En de toekomst? ‘Eerst afkicken en tot rust komen. Ik heb ontzettend veel hobby’s, ik lees graag, wandel en sport veel en heb me op tekenen en schilderen gestort.

Wellicht dat ik op termijn nog andere taken op me neem maar voorlopig laat ik het stof maar even neerdwarrelen.’