Van chaotische hoofd naar innerlijke kind
AlgemeenUit de praktijk van Raheleh Tajic,homeopaat
Ik verwelkom mijn patiënt naar de kamer en bied haar een kopje thee. Ik pak mijn pen en papier en vraag: “vertel, wat ik voor je kan betekenen? Wat brengt je naar hier toe?”
Patiënt: “Het is heel chaotisch in mijn hoofd. Ik vergeet alles en ik ben bang dat ik gek zou worden.”
Ik: “Wat houdt je bezig? Waar denk je het meest aan?”
Patiënt: “De huisarts zegt dat ik naar de maagdarmspecialist moet. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Ik ben bang voor de uitslag.”
Ik: “Wat denk je dat er zou gebeuren als je wel zou gaan?”
Patiënt: “Ik ben bang om afhankelijk te worden van anderen als er iets ernstigs aan de hand is. Ik wil niet dat mensen me moeten helpen.”
Ik: “Waarom voelt dat zo moeilijk voor je?”
Patiënt: “Omdat ik dan het gevoel heb zwak en kwetsbaar te zijn.”
Ik: “Wat als je je kwetsbaar zou opstellen, wat zou er dan gebeuren?”
Patiënt: “Dan voel ik me niet sterk genoeg.”
Ik: “Heb je eerder zo’n gevoel gehad?”
Patiënt: “Ja, dat gevoel herken ik wel.”
Ik: “Sluit je ogen eens en ga terug naar de eerste keer dat je dat gevoel had. Waar ben je nu?”
Patiënt: “Ik ben in onze woonkamer. Ik kom net van school en heb iets geschreven, een soort gedicht. Mijn moeder zit op een stoel en breit. Ik ben trots op wat ik heb geschreven en wil het aan mijn moeder voorlezen.”
Ze barst in tranen uit. Ik geef haar even tijd en vraag dan opnieuw: “Wat gebeurt er verder? Wat doe je?”
Patiënt: “Ik pak heel enthousiast mijn papier uit mijn tas en begin het hardop te lezen. Mama kijkt niet naar me. Ik lees het voor, maar mama is nog steeds bezig en loopt door naar de keuken. Onderweg, zonder naar me te kijken, vraagt ze me om mijn spullen op te ruimen.”
Ze doet haar ogen open en tranen stromen over haar wangen.
Ik: “dat is de reden van je angst. Dat maakt je hoofd chaotisch. Ik vraag haar opnieuw om haar ogen te sluiten en me te vertrouwen. We gaan vandaag samen dat kleine meisje helpen. Na een korte ademsessie breng ik haar terug naar de woonkamer. Maar daar is dat kleine meisje met haar mooie gedicht. Ik vraag haar om dichterbij dat meisje te gaan staan en vraag: “Wat heeft dat kleine meisje nodig?”
Patiënt: “Ze wil gezien worden. Ze heeft een knuffel nodig.”
Ik: “Geef haar een knuffel en zeg dat je haar ziet. En vertel haar verder wat je tegen haar wilt zeggen.”
Patiënt: ‘’Ik zie je. Ik zie je.”
Ik: Vertel haar dat je haar vandaag gaat helpen. Ze hoeft niet in deze herinnering te blijven. Pak haar hand en zeg: “Ik ben hier bij je. Kom met mij mee. We gaan hier weg. Ik ben altijd bij je en ik ga je beschermen.”
Ze praat met een trillende stem en tranen.
Ik geef haar nog even tijd en zeg: “Dat was toen en dit is nu. Ik ben hier en zal voor je zorgen.”
Blijf even bij haar en open langzaam je ogen wanneer je er klaar voor bent.
Ze opent haar ogen en zegt: “Dank je wel. Ik heb mijn kleine versie gered.”
Ik vertel haar: “Het is niet makkelijk om zulke reacties te krijgen, zeker niet van iemand waar je naar opkijkt. Maar dat betekent niet dat je zwak bent als je hulp vraagt of je kwetsbaar opstelt. Het toont juist moed en kracht om jezelf open te stellen en je emoties te uiten.”
Patiënt: “Ik heb dat nog nooit op die manier bekeken.”
Ik: “Misschien is het tijd om anders naar jezelf en je gevoelens te kijken. Zou je willen proberen om jezelf wat meer ruimte te geven om kwetsbaar te zijn?”
Patiënt: “Ik denk dat ik dat wel kan proberen. Bedankt voor het inzicht.”
Ik: “Graag gedaan. En onthoud, het is oké om hulp te vragen en jezelf toe te staan om je kwetsbaarheid te tonen. Dat maakt je menselijk en sterk tegelijk.”
Raheleh Tajic
Homeopathie Praktijk
Telefonisch bereikbaar:
maandag tot en met donderdag
van 09.00 - 10.00 uur
openingstijden
maandag tot en met donderdag van 9.00 - 17.00
