Voorschotense veteranen geëerd

Traditiegetrouw is het in de week na de landelijke Veteranendag, tijd om de Voorschotense veteranen te eren. Afgelopen vrijdag werden de dames en heren ontvangen door burgemeester Bouvy-Koene in De Gouden Leeuw.

Oudere veteranen uit de Tweede Wereldoorlog en de Politionele actie maar ook jongere veteranen uit onder andere Libanon waren aanwezig. Allemaal luisterden ze naar de lezing die Kees Neysingh gaf over de Atlantikwall. Weinigen weten dat ook Voorschoten daar, zijdelings, onderdeel van uit maakte.

Burgemeester Bouvy-Koene verwees in haar toespraak naar de woorden van Minister-President Rutte tijdens Veteranendag. 'Er is een leven voor en een leven na de oorlog. Een leven voor en een leven na het conflict, de spanning, de confrontatie met geweld. De meeste Nederlanders kennen dit gevoel niet. We kunnen het ons proberen voor te stellen, maar we kunnen het niet doorvoelen. Veteranen kennen dit gevoel wel. Je hebt op het scherpst van de snede geleefd. Je hebt onder hoogspanning moeten opereren. Misschien heb je intense vriendschappen ontwikkeld, het thuisfront gemist, je af en toe verveeld. Je hebt slachtoffers van geweld gezien en geholpen, of bent zelf in gevaar geweest. Misschien heb je kameraden verloren of ben je gewond geraakt. En dan kom je thuis. Het leven na de oorlog. Wat doe je dan? Hoe ga je verder? (….) Jullie verdienen ons grootste respect en dankbaarheid.'

Woorden waar de burgemeester 'niets meer aan toe te voegen' had. Ook droeg zij het gedicht 'Ontmoeting' van Annie Steenstra voor. De eerste twee regels gaan als volgt:

Je wist niet wie of wat je zou ontmoeten toen jij,
Geheel vrijwillig of verplicht,
Aantrad om te dienen in ons eigen Indië,
Op orde, rust en veiligheid gericht.

Je was nog jong en had misschien veel vrienden,
Collega's, baas, vriendin of al een vrouw.
Toch kon je die verhoudingen niet peilen,
Was het vriendschap voor het leven, eeuwige trouw?

Het gedicht raakte de heer Zonneveld diep. Hij werd tijdens de politionele actie uitgezonden naar West Java. 'In oktober 1949 kwamen we daar aan. Een groep jongens uit Voorschoten en we werde gelijk ingezet want het was onrustig in de regio. Een krantenbericht sprak van 'Nederlandse troepen zuiveren West Java', ik heb het bericht nog steeds.' Veel meer wil hij er niet over kwijt. Wel over de Atlantikwall. 'Mijn vader was boer in de Papewegse polder. En alle boeren moesten voor de Duitsers meewerken aan de Atlantikwall op het strand. Stenen brengen, maar daar hadden ze geen tijd voor natuurlijk. Dus hebben ze met zijn allen iemand ingehuurd om dat te doen. De boeren moesten het rijdend materieel leveren maar dat was zo slecht dat de beste man maar één steen per keer kon vervoeren', knipoogt hij. Het land is nog steeds van de familie 'maar boeren doen we niet meer.'

Daarna was het tijd voor de lunch, een blauwe hap natuurlijk!