‘Onze’ Cees Scheijgrond genomineerd als ‘Persoon van het Jaar’

Weet u het nog? Onze zoektocht naar Cees die in zijn eentje tegen voedselverspilling streed? We vonden hem en hij stond zelfs op onze voorpagina van de augustus-editie. Journaliste Marieta Kroft van het Leidsch Dagblad zocht met ons mee en het verhaal van Cees stond ook in het regionale dagblad. Nu is Cees genomineerd voor de verkiezing ‘Persoon van het jaar 2022’ die het Leidsch Dagblad elk jaar houdt. Stemmen kan vanaf vandaag via deze link (even naar beneden scrollen) 

Het artikel dat Marieta schreef over Cees is op de website van de krant te vinden. Voor wie geen abonnement heeft, hieronder de tekst, met toestemming van Marieta: 

Voorschotenaar Cees Scheijgrond (68) struint groothandels en supermarkten af op zoek naar groente, fruit en andere etenswaren die anders worden weggegooid. Vervolgens deelt hij de bijeen gesprokkelde waar gratis uit.

Cees deed dat lange tijd in stilte. Bijna niemand wist wie er achter de potjes met lekkernijen zat die steeds op een pleintje bij de Moeder Godskerk werden neergezet voor iedereen die gratis iets wilde meenemen. Aan zijn anonieme actie kwam in augustus een einde, toen journalisten hem wisten op te sporen in zijn appartementencomplex Foreschate.

Cees leek blij verrast met de plotselinge aandacht voor zijn ’hobby’. Hij vertelde dat hij wel een paar keer per week met zijn fiets zonder versnellingen dertig kilometer verderop naar het ABC-terrein in Poeldijk rijdt. Daar zijn altijd wel afgedankt groente en fruit te vinden. Hij stopt er zijn fietstassen mee vol en fietst ermee naar huis.

Op deze ijskoude donderdagochtend in december treft Scheijgrond opnieuw en onverwacht - hij had geen telefoon - een journalist voor zijn voordeur. ,,Genomineerd voor de Persoon van het Jaar?’’ Hij kijkt verbaasd. ,,Wat leuk’’, zegt hij en doet de deur uitnodigend open.

Hoe leuk ook, Cees gaat er niet van naast zijn schoenen lopen. ,,Niks is zo vergankelijk als roem en eer’’, zegt hij plechtig. ,,Het staat niet in verhouding tot de moeite die je moet doen om de eer te verwerven. Ik doe het om mijn persoonlijke behagen te bevestigen.’’ Simpel gezegd: hij slooft zich uit voor een ander omdat hij zich er zelf goed bij voelt.

Cees weet van zijn formele taalgebruik. Hij heeft meer bijzondere eigenschappen: van alle planten en bloemen kan hij de Latijnse naam noemen. De middelbare tuinbouwschool die hij volgde naast zijn werk als ziekenverzorger, sloot hij af met acht tienen. Hij kent opera’s van Verdi en Puccini uit zijn hoofd. En dan heeft hij ook nog een ijzersterk geheugen, vertelt hij.

Openhartig vertelt hij ook over zijn psychische beperking. ,,Met het internet kan ik niet overweg. En mijn verzamelwoede komt toch ook ergens vandaan?’’ Toen Cees vanwege overspannenheid in 2011 zonder werk en dus zonder inkomen kwam te zitten, teerde hij op zijn spaargeld. Toen dat niet meer ging, verkocht hij in 2014 zijn huis en daar leefde hij lange tijd van. Via maatschappelijk werk krijgt hij nu hulp.

Cees is ’tot op zekere hoogte’ gelukkig. ,,Het gaat er niet om wat ik bezit, maar wat mijn beleving is. Ik heb een heerlijke seniorenflat en ik voel de geborgenheid van Voorschoten. Daar ben ik de boerenfamilie Van Vliet zeer erkentelijk voor. Toen ik eens toevallig in Voorschoten was en de koeienmest van Van Vliet rook, dacht ik: ’hier wil ik wonen’.’’

Fietsen naar Poeldijk zit er door het slechte weer nu even niet in, maar er zijn dichterbij gelegen adresjes voor afgedankte etenswaar: de supermarkten. ,,Ze gooien veel onnodig weg. Een deel gaat naar de voedselbank, maar die is ook kieskeurig. Een klein plekje op een kool en ze hoeven het niet.’’

\Cees geeft aan dat hij precies weet wanneer je iets van de uiterste houdbaarheidsdatum moet aantrekken. Stroopwafels bijvoorbeeld, blijven ook na die datum nog wel even goed.’’ In zijn huis staat een doos vol met pakjes stroopwafels en blikjes honden- en kattenvoer met de houdbaarheidsdatum van de vorige dag. ,,Daar is niks mis mee.’’

Vanmiddag zet hij weer iets van de lekkernij op het pleintje bij de kerk. Niet te veel tegelijk en niet altijd op hetzelfde tijdstip, zodat meer mensen ervan kunnen genieten. ,,Een buurvrouw zag ooit dat één persoon alles meenam, kort nadat ik er potjes had neergezet.’’

De Voorschotenaar ergert zich aan het weggooigedrag van supermarkten. ,,Dat is juridisch en maatschappelijk onaanvaardbaar. Beboet winkels die bruikbaar voedsel weggooien.’’ De winkels in Voorschoten doen het wel goed, weet hij. ,,Ze verkopen spullen tegen de datum met een flinke korting. In Leidschendam gaat veel de container in. Dan kijk ik wat ik kan gebruiken.’’

Cees Scheijgrond voert niet alleen een strijd tegen de voedselverspilling, ook deelt hij lekkernijen gratis uit door ze regelmatig bij de Moeder Godskerk vlakbij zijn huis in Voorschoten neer te zetten. Iedereen mag wat pakken. ,,Ook mensen met een koophuis en auto’’, zegt hij. ,,Want ook zij kunnen het moeilijk hebben.’’
Cees vertelt openhartig over zijn verzamelzucht,, die volgens hem naar het obsessieve neigt. Tegelijkertijd maakt hij er iets positiefs van.

Hij doet het bijeen vergaren en uitdelen niet om aan de buitenwereld te laten zien hoe goed hij bezig is. Hij doet het puur omdat hij zich er zélf goed bij voelt, zegt hij. Cees is ook nog eens goudeerlijk.