Foto van vroeger
Column Regio nieuws“Mijn ouders waren nooit in het buitenland geweest.” Aan het woord is de cabaretier Harry Jekkers. (Van het liedje ‘Oh oh Den Haag, mooie stad achter de dùine’.) “We verstaan die mensen niet. Hoe zeg je hallo?” “Bonjour.” “En tot ziens?” “Au revoir.” “Het lukt niet Harry, die mensen praten raar.” “Weet je wat, zeg gewoon in plat Haags ‘ooievaar’. Mijn ouders iedere keer ‘ooievaar’. En de Fransen steeds vrolijk terug ‘au revoir’!”
De voorstelling is een liefdevol portret van zijn ouders. Harry Jekkers is dankbaar voor een onbezorgde jeugd. Mijn ouders gaven mij ook een zorgeloze jeugd. Dat is niet vanzelfsprekend. Thuisgekomen haal ik een foto uit de la. Het is een zwart wit foto uit 1971, gemaakt bij het vijftig jarig huwelijk van mijn grootouders. Opa en oma zitten stijf en plechtig in het midden. Ze stammen nog uit een generatie die het niet gewend was om gefotografeerd te worden.
Om hen heen staan mijn ooms en tantes en mijn vader en moeder. In de buitenste cirkel kijkt mijn generatie ongedwongen in de camera. De foto geeft mij een gek gevoel. Mijn vader en moeder zijn daar 38 en 39 jaar oud. Ik ben vandaag eenentwintig jaar ouder dan zij op dat moment op de foto zijn.
Opa en oma, mijn vader en moeder, de ooms en tantes, ze zijn overleden. (Op één tante na.) Ik vraag me vaak af waar ze nu zijn. Harry Jekkers vertelt hoe zijn ouders een wereld op zich vormen. En dan denk ik: “Iemand van wie je houdt is een hele wereld, zoals jij zelf een hele wereld bent. Iemand van wie je houdt is toch te belangrijk, om zo maar in het niets te verdwijnen? Hoe kunnen werelden ophouden te bestaan? Dat kan toch niet?”
De mensen op die foto van lang geleden kijken me aan. Voor mij zijn ze niet dood. Aan de manier waarop Harry Jekkers praat over zijn ouders, merk je dat ze voor hem ook nog leven. Zou het niet fantastisch zijn als dit waar is? Tot ziens, we zien elkaar terug bij God! Of zoals Harry zijn ouders zouden zeggen: ‘Ooievaar’.
Pastoor Rochus Franken
