Kasteelbeheerder Arend Slot gaat met pensioen

What’s in a name, Shakespeare schreef het eeuwen geleden al. Maar hoe bijzonder is het dat je als Arend Slot bijna 30 jaar lang als beheerder mag zorgen voor een slot of wel kasteel. Arend deed dat, op een paar maanden na, 30 jaar voor Kasteel Duivenvoorde. Nu gaat hij per 1 december met pensioen. Maar hoe word je Kasteelbeheerder?

Daar is toch geen opleiding voor? ‘Nee’, lacht Arend. ‘Ik ben begonnen als marinier en sportinstructeur. De toenmalige directeur van Duivenvoorde, de heer Scheuer, was ook een oud marineman. Zijn brief met de zoektocht naar een nieuw beheerdersechtpaar kwam bij mij terecht en mijn vrouw en ik zijn gaan verkennen. Vanaf het eerste moment hadden we zoiets van ‘dit moois moet je koesteren’. We waren er al snel uit met het bestuur want dat was precies het idee van de Freule die in de jaren zestig het kasteel in een stichting onderbracht. Ik heb een week meegelopen met de toenmalige beheerder en moest het daarna zelf doen.’

Dat was in 1991. Het paar kreeg een appartement in de zuidvleugel van het kasteel toegewezen. ‘We woonden boven de barones en toen zij overleed kwam haar dochter Ludolphine Van Haersma Buma er met haar echtgenoot wonen.’ Arend en zijn vrouw Emilie deden alles. ‘We verzorgden het kasteel alsof het ons eigen huis was. Veel poetsen dus, vaak kregen we complimenten van gasten dat het er zo schoon was, daar doe je het voor. En er werden ook reparaties uitgevoerd, we legden contact met de gasten, verzorgden rondleidingen en deden de kaartverkoop. Ik was Bedrijfshulpverlener, waarbij je verantwoordelijk bent voor de veiligheid van het kasteel en haar inwoners. Zo moesten er altijd overal werkende brandmelders zijn. En er zijn nogal wat kamers.’

Wat is zijn favoriete ruimte in het kasteel? ‘De klokkentoren, het tikkend hart van het kasteel. Daar komen geen gasten en is een heerlijk rustgevend plekje. Ik ging daar vaak gewoon even zitten, luisteren en kijken naar de inkervingen die zoveel mensen daar hebben achtergelaten, de oudste dateert uit 1777! Ze zijn van leidekkers, monteurs en natuurlijk kasteelbeheerders, maar ook van een Duitser uit de Tweede Wereldoorlog. Ja, ik heb mijn naam er onlangs ook achtergelaten! De klok opwinden heb ik nooit hoeven doen, deze werd in de jaren zestig elektrisch, maar verzetten van winter- naar zomertijd en andersom heb ik wel gedaan. Tot de klok in 2012 digitaal werd.’

Hoogtepunten? ‘Het bezoek van toen nog kroonprins Willem-Alexander en Máxima bij het 50-jarige jubileum van de Stichting in 2010. Maar ook het huwelijk van onze oudste zoon in 2014. Het was het eerste buitenhuwelijk op het kasteel en een prachtige dag. Maar ook mijn Koninklijke Onderscheiding toen ik 25 jaar in dienst was. Voor die gelegenheid is er zelfs een boekje uitgebracht. Heel bijzonder! Dieptepunt is absoluut mijn parachute-ongeluk. Ik was twee jaar uitgeschakeld, maar mijn vrouw en alle vrijwilligers hebben het werk opgevangen en dat was eigenlijk ook weer mooi!’

Arend kan uren vertellen over ‘zijn’ kasteel. ‘Ik ga het missen ja maar het is goed zo. Ik ben nu 65 jaar en het werk werd zwaar, vooral de lange avonden, tijdens feesten, concerten of bijeenkomsten. Ik kijk terug op een fantastische tijd in een bijzondere baan maar ik woon dichtbij en ga zeker nog wel eens langs. Vervelen? Zeker niet, bij mijn afscheid in stilte, kreeg ik veel cadeaus waaronder een mooie bon. Dat geld gaat naar een nieuwe racefiets want ik ben een fervent wielrenner. Verder wil ik films digitaliseren van de afgelopen 40 jaar en samen met mijn vrouw genieten van de kinderen en kleinkinderen. Genoeg te doen dus!’