PvdA: ‘Bewoners ontzorgen, professionals ontregelen!’

Hij ging de verkiezingen in als lijsttrekker en werd direct fractievoorzitter met één zetel. De 40-jarige Arnold Posthuma heeft er zin in en aast op meer zetels. ‘De samenleving is meer dan een verzameling  individuen. Het is een collectief dat voor elkaar zorgt als het nodig is.’

Arnold komt uit Brabant. ‘Politiek interesseert me al sinds de middelbare school. Niet voor niets ben ik politicologie in Nijmegen gaan studeren. Op mijn 21e werd ik lid van de PvdA. Die partij past in de basis het beste bij mij: De zwaarste lasten moeten door de sterkste schouders worden gedragen.’ Arnold vond werk in Den Haag, bij Binnenlandse Zaken en verhuisde naar Den Haag. ‘Daar heb ik mijn vrouw ontmoet en hebben we twee prachtige dochters gekregen. Ons huis puilde uit en we wilden groter wonen. Een lange zoektocht door de regio begon, waarbij we ook Voorschoten aandeden. We waren aangenaam verrast, wat een leuk dorp, hier wilden we wel wonen. En dat lukte in 2020.’

Arnold werkt inmiddels bij de Inspectie van de Leefomgeving en Transport. Tijdens de verkiezingscampagne heeft Arnold gehamerd op de kwetsbaarheden van het bestaan: die momenten die het leven opeens een andere wending doen geven. Ongepland en onbedoeld. ‘Ik ben zelf geboren met ziekte van Hirschsprung, een aangeboren darmziekte. Mijn oudste zusje is na een ziekte, geestelijk gehandicapt geraakt. Pure pech, het overkomt je. Ik heb van dichtbij gezien hoeveel stress dit oplevert en hoe fijn het is als er goede vangnetten zijn. Met hulp en begrip. In mijn jeugd waren er echt meer handen aan het bed. Daarom heb ik er tegenwoordig moeite mee wanneer overheidsinstanties die zijn opgebouwd om mensen te helpen, zo veel bezig moeten zijn met efficiency, kostenbesparing, controles of zelfs met winst. Natuurlijk, er moet geen blanco cheque aan deze vangnetten zitten. Maar je kunt je afvragen of we als samenleving niet te ver zijn doorgeschoten in de publieke zakelijkheid. Het kan ook anders. Door professionals écht aan het werk te laten, en niet hun tijd te verliezen aan papierwerk en bureaucratie. Door te zorgen dat ze direct kunnen doen wat nodig is. Er wordt zoveel tijd en energie verspild aan verantwoording door wantrouwen!

Onze meer en meer geïndividualiseerde samenleving voedt dit wantrouwen en zorgt ervoor dat we ons onvoldoende in de ander inleven. Daarom vind ik investeren in het verenigingsleven zo belangrijk. Dat zijn juist de plekken waar verschillende mensen elkaar ontmoeten. Gezamenlijk een mooie prestatie neerzetten of genieten van een mooie uitvoering. Met als bijvangst echt elkaar leren kennen. De ander wordt méér dan “iemand die ergens om vraagt” of “alleen geld kost”, of juist, aan de andere kant, een persoon die alleen maar een hoog inkomen heeft. Het werkt dus beide kanten op. Dát maakt een samenleving tot meer dan een verzameling van individuen’. Mijn opdracht? We moeten bewoners weer ontzorgen, en professionals ontregelen. Daar is een sterke overheid voor nodig!’